kuratorka: Emilia Orzechowska

wystawa w ramach cyklu kuratorskiego: The Dark Side Of The Sun (vol.4)

 

Projekt Zwierciadło duszy opiera się na dwóch założeniach. Po pierwsze wspólnym mianownikiem
wszystkich istot żywych jest ciało (jest to jednym z powodów dla których komunikacja pozawerbalna jest podstawą w 80% dialogów i pomiędzy osobnikami gatunku homo sapiens, u pozostałych gatunków ten procent jest znacznie wyższy). Po drugie zgodnie z definicją słownikową „język to okoliczność lub czynność przekazywania informacji”. Przy tych dwóch założeniach możemy spokojnie wysnuć wniosek, że wystarczy nauczyć się języka danego gatunku i możemy porozumiewać się międzygatunkowo na wielu szczeblach komunikacji. Dla obojga partnerów w takiej sytuacji istotne jest nauczenie się interpretacji języka.

W przypadku projektu Zwierciadło duszy dialog pozawerbalny jest nawiązywany pomiędzy człowiekiem a koniem. Język roślinożercy jest oparty na konkretnych sposobach spojrzenia, a nawet patrzenia na konkretną część ciała. Komunikaty w stadzie koni dotyczą przede wszystkim hierarchii, ostrzegania o zagrożeniu, ale często jest to też forma zabawy. Są zachowania czysto przyjacielskie jak delikatne podgryzanie, podszczypywanie czy ocieranie się o siebie. Wiele sygnałów jest bardzo subtelnych. Jak chociażby ten, w którym koń patrząc się na konkretną część ciała innego konia, ustawiając w konkretny sposób głowę i resztę swojego ciała przywołuje lub odgania go od siebie. Konie, które mają 285 stopni widzenia jednoocznego, bardzo są wrażliwe na ruch i koncentrują się na ruchach gałek ocznych oraz tym co oczy wyrażają (jest to w pewnym stopniu odzwierciedlenie naszej ludzkiej mimiki). Artystka dodaje: Ich oczy nie mają możności akomodacji w takim rozumieniu jak ma ludzkie oko dlatego, w niektórych partiach dialogu posługuję się akcesoriami wydłużającymi moje kończyny (chociażby kiedy zapraszam Larego do pójścia naprzód, w naturze klacze tak komunikują się ze źrebakami swoimi ogonami, jako człowiek potrzebuję liny zastępującej ogon). Lary jest moim przyjacielem od wielu lat. Chociaż znamy się już długo tak naprawdę dopiero od niedawna możemy spędzać ze sobą więcej czasu i uczyć się wzajemnie swojego języka. Znamy go na tyle, że zdecydowaliśmy się pokazać nasz dialog w postaci performansu. Dokumentacją dialogu jest video oraz historie opowiadane przez Larego, które przekładam na obrazy.

​

Foto: Andrzej Golc